Ik ben een groot voorstander van vrijwilligers binnen een hulpverleningstraject. Ik weet alleen ook uit eigen ervaring dat je vaak snel denkt dat een casus vermoedelijk te complex is en dus niet geschikt is voor een vrijwilliger. Ik dacht dat zelf namelijk ook. Ik zie en hoor het ook nog regelmatig in de praktijk. Terwijl een vrijwilliger er juist kan zijn voor dat normale, fijne onmisbare contact. Anders dan een hulpverleningscontact.
Wie bepaald?
Maar wie bepaalt of iemand geschikt is voor die steun en dat ‘normale’ contact? Eigenlijk niemand, toch? Toch is de inzet van vrijwilligers binnen een hulpverleningstraject nog niet altijd bekend.
Vanuit mijn eigen ervaring heb ik gezien dat vrijwilligers een grote bijdrage kunnen leveren binnen een hulpverleningstraject. Doordat een vrijwilliger op een andere manier dan de hulpverlener betrokken is bij de cliënt/deelnemer, ontstaat er ook een ander contact.
De vertrouwensband die een vrijwilliger met iemand aangaat is daarin anders.
Gewone mensen
De casuïstiek waarin vrijwilligers kunnen worden ingezet, is eigenlijk casuïstiek met ‘gewone’ mensen. Zij hebben alleen vaak iets meer op hun bordje te liggen waardoor ze overbelast zijn en soms veel problemen ervaren en misschien ‘bijzonder’ gedrag laten zien. Maar naast hun problemen zijn ze ook gewoon mens. Naast professionele hulpverlening hebben ze behoefte aan ‘normaal, alledaags contact’.
Complexiteit versus noodzaak normaal contact
Juist door de overbelasting kan het soms moeilijk zijn om dat ‘normale’ contact zoals bijvoorbeeld vriendschappen aan te gaan, of te onderhouden. Dit vraagt immers een vorm van wederkerigheid. Iets wat soms moeilijk te geven is, juist als je overbelast bent. Vrijwilligers kunnen een vorm van contact bieden die veel minder wederkerigheid vraagt maar wel gericht is op dat ‘normale stuk’. Juist tijdens een hulpverleningstraject kan iemand behoefte hebben aan steun. Iedereen zal de mening delen dat wanneer je veel aan je hoofd hebt, je juist aandacht, vriendschap en steun nodig hebt.
Lagere zorgkosten door normaal contact
Ik durf zelfs wel te stellen dat je met ‘normaal contact’ de noodzaak of de duur van zwaardere zorg kunt verminderen, omdat iemand zich tijdens het traject gesteund voelt en iemand heeft die naast hem of haar staat. Daardoor ontstaat er ruimte om aan doelen te kunnen werken. Dit heeft weer effect op de duur, noodzaak en zwaarte van de hulpverlening.
Natuurlijk kun je zeggen: Maar stel nou dàt het complex is, of dat het complex wordt? Die twijfel snap ik en die is ook terecht. Zonder heldere werkwijze en afspraken moet je het ook zeker niet doen, dan liggen er risico’s. Maar geloof mij, met een heldere werkwijze en een goede samenwerking kom je verder dan je denkt!
Dus ja…. Misschien kunnen we beter de vraag stellen:
Hoe gaan we die ander helpen om dat normale contact en steun te organiseren in plaats van ons af te vragen of het te complex is.